Przeprowadzone inwestycje oprócz zwiększenia zasobów wodnych, podniesienia poziomu wód gruntowych stanowiły istotny element ochrony walorów przyrodniczych ekosystemu leśnego oraz wpłynęły na zwiększenie jego biologicznej różnorodność.

Do wskaźników skuteczności prowadzonych działań można zaliczyć:

• podniesienie poziomu wód powierzchniowych,
• podniesienie poziomu wód gruntowych,
• odtworzenie lub poprawa stanu zbiorowisk mokradłowych,
• wznowienie procesu torfotwórczego na torfowiskach,
• pozytywna zmiana składu gatunkowego sąsiadujących drzewostanów, poprawa ich zdrowotności lub przyrostu,
• odtworzenie siedlisk i powrót roślin i zwierząt związanych z terenami podmokłymi – utrzymanie i odtworzenie różnorodności biologicznej w lokalnych ekosystemach leśnych.

Działania małej retencji są ukierunkowane z jednej strony na ograniczenie skutków negatywnych zmian antropogenicznych (m.in.: niewłaściwych rozwiązań melioracyjnych), natomiast z drugiej strony powinny niwelować i osłabiać skutki coraz częściej obserwowanych na terenie Polski niekorzystnych zmian pogodowych (w tym powodzi i wydłużających się okresów suszy).

Dobrze zaplanowana i zrealizowana mała retencja to renaturalizacja systemu krążenia wody w krajobrazie – w większości sytuacji zniszczonego lub uszkodzonego przez dawniejsze działania odwadniające. Wpisane w nią powinno być zachowanie i/lub odtworzenie wszystkich ekosystemów związanych z wodą – torfowisk, naturalnych cieków, źródeł i źródlisk, terenów zalewowych. Jest to możliwe wtedy, gdy działania małej retencji wynikają z kompleksowego programu, opartego na analizie zasobów wodnych, krążenia wody, występowania i stanu ekosystemów wodno-błotnych w nadleśnictwie, przedyskutowanego ze specjalistami z różnych dziedzin nauki.