W zależności od grubości może być to drewno:

· wielkowymiarowe (W) – o średnicy górnej mierzonej bez kory powyżej 14 cm, przeznaczone do wznoszenia konstrukcji budowlanych,

· średniowymiarowe (S) – o minimalnej średnicy górnej mierzonej bez kory wynoszącej 5 cm, przeznaczone do wyrobu papieru, palet, płyt wiórowych lub na drewno kominkowe,

· małowymiarowe (M) – o średnicy dolnej mierzonej bez kory wynoszącej poniżej 5 cm, przeznaczone na cele przemysłowe (np. zrębki, płyty pilśniowe) lub opał.

Klasyfikacja drewna dokonywana jest w oparciu o przyjęte polskie normy oraz warunki techniczne na drewno, które szczegółowo określają wymiary i sposób jakościowej klasyfikacji poszczególnych sortymentów. Drewno tartaczne wyrabiane w dłużycach (W0) lub kłodach (WK) to drewno przeznaczone do produkcji desek lub na cele budowlane, określane też jako drewno wielkowymiarowe.

Aby obliczyć miąższość dłużycy leśnicy muszą dokonać pomiaru średnicy środkowej oraz długości sztuki, a następnie przypisać ją do odpowiedniej klasy jakości. Klasa jakości oceniania jest na podstawie wymiarów średnicy górnej i znamionowej (czyli tej w odległości 1 m od odziomka) oraz na podstawie wad – sęków, guzów, pęknięć, krzywizn, skrętu włókien, zabarwień, zgnilizny, chodników owadzich lub ciał obcych – których występowanie ogranicza użyteczność drewna i obniża jego klasę. Wymagania jakościowo-wymiarowe drewna tartacznego osobno określone są dla gatunków iglastych i liściastych.

Drewno średniowymiarowe dzielimy na 4 główne grupy: tzw. „kopalniak” (S10), wyrabiany w dłużycach, którego średnica środkowa bez kory powinna mieścić się w granicach 9-16 cm, przeznaczone do obudowy chodników w kopalniach, „papierówkę” (S2A, S2B, S2AP), żerdzie (S3A, S3B) oraz opał (S4).

Drewno małowymiarowe, czyli to pochodzące z górnej części strzały drzewa dzielimy na dwie grupy: przemysłowe (M1) oraz opałowe (M2 – tzw. „samowyrób”).