Kornik drukarz Ips typographus (L.) postrzegany jest jako jeden z najważniejszych szkodników w drzewostanach świerkowych. Zwykle występuje on w niewielkim zagęszczeniu, niekiedy jednak dochodzi do gwałtownego przyrostu populacji (tzw. gradacja), czego skutkiem mogą być ogromne straty zarówno w aspekcie przyrodniczym, jak i gospodarczym. Nie dziwi zatem fakt, iż duża część badań naukowych dotyczących kornika skupia się na ukazaniu negatywnego wpływu tego owada na las, a także na poszukiwaniu metod kontrolowania jego populacji, np. poprzez wykorzystanie jego naturalnych wrogów.

Warto jednak podkreślić, że istnieje również pozytywny aspekt występowania omawianego owada w środowisku leśnym. To właśnie zagadnienie podjęto w badaniach Gwiazdowicza, Błoszyka i Gduli, których wyniki ukazały się w artykule pt. "Alpha diversity of mesostigmatid mites associated with the bark beetle Ips typographus (L.) in Poland". Główny cel pracy stanowiło pokazanie roli i znaczenia kornika drukarza w kształtowaniu bioróżnorodności, na przykładzie foretycznych roztoczy z rzędu Mesostigmata.

Z przeanalizowanego materiału badawczego, pochodzącego z nadleśnictw Antonin i Suwałki oraz z lasów LKP Lasy Bieszczadzkie, pozyskano ponad 7 000 osobników roztoczy, należących do 26 gatunków. Najliczniej występowały takie gatunki przywiązane do żerowisk podkorowych, jak Dendrolaelaps quadrisetus oraz Trichouropoda polytricha, jednak wykazano także szereg gatunków preferujących skrajnie odmienne mikrosiedliska, jak np. Hirstionyssus isabellinus, bytujący zwykle w sierści drobnych gryzoni i żywiący się ich krwią. Przebadany materiał dostarczył również cennych informacji na temat gatunków rzadkich, a nawet nie spotykanych dotąd na terenie naszego kraju (Amblyseius rademacheri oraz Uroseius acuminatus).