Styczeń to czas, kiedy leśniczowie rozpoczynają planowanie pozyskania drewna na przyszły rok. Drzewostany, które osiągnęły wiek dojrzałości (dla sosny jest to np. powyżej 80 lat) i są gotowe do wycięcia, należy odpowiednio pomierzyć. Dzięki temu, dowiemy się ile i jakiej jakości drewno można uzyskać z danej powierzchni.

Najczęstszą metodą stosowaną do pomiaru drzewostanów rębnych jest tradycyjna metoda posztuczna. Pomiarów tą metodą najlepiej dokonuje się w dwuosobowym składzie, gdzie jedna osoba zapisuje wyniki, a druga dokonuje szacunku. Do poprawnego wykonania szacunków brakarskich potrzebujemy: raptularz, ołówek, taśmę mierniczą, wysokościomierz, “klupę” (średnicomierz), farbę oraz ryszpak.

Najpierw leśniczy wraz z podleśniczym wyznacza granice przyszłego zrębu, pamiętając o pozostawieniu kępy ekologicznej na maks. 5% powierzchni i co najmniej 6 arach. Taka kępa starego drzewostanu ma za zadanie w przyszłości zainicjować i przyspieszyć restytucję fauny i flory w następnym pokoleniu posadzonych drzew. Następnie dokonywany jest pomiar średnicy każdego drzewa na wysokości 1,30 m, czyli tzw. pierśnicy. Kolejno dane drzewo klasyfikuje się do odpowiedniej klasy jakości i grupy sortymentu w zależności od wieku, wymiarów, obecności wad i zdrowotności. Co jakiś czas wykonuje się także pomiar wysokości drzew. Najcenniejsze klasy jakości oznaczamy farbą, robiąc 1 lub 2 kropki na drzewie - są to odpowiednio klasa B i A lub malując literę “S”, co oznacza że drewno będzie przeznaczone w przyszłości do wyrobu sklejki.

Innymi sposobami dokonywania szacunków brakarskich są metody: „masowa” – polegająca na szacowaniu miąższości i procentowego udziału sortymentów bez wykonywania pomiarów, „obrębowa” – polegająca na szacowaniu w oparciu o wyniki z lat ubiegłych dla warstw drzewostanów i „porównawcza” - szacowanie na podstawie wyników z lat ubiegłych z wykorzystaniem bazy danych zawartych w systemie LAS.